پژوهش سامر و کازارلی^[۱۰۷] (۲۰۰۴)، با عنوان تأثیر دلبستگی بزرگسالان بر شریک زندگی و کیفیت رابطه نشان دادند، طرحواره­های بی ­اعتمادی/ بدرفتاری، محرومیت هیجانی، استحقاق/ بزرگ منشی و خودانضباطی و خود کنترلی ناکافی با کاهش رضایت از روابط عاشقانه مرتبط است. تیان و بارانف (۲۰۰۷)، در مطالعه خود با عنوان پرسشنامه طرحواره یانگ: نقد و بررسی مسائل اندازه ­گیری و روان­سنجی، دریافتند تعامل­های ناکارآمد پدر و مادر پیش بین بسیار خوبی برای طرحواره­های ناسازگار اولیه و تعامل کمتر کودکان در روابط میان فردی آینده است. رایت و همکاران (۲۰۰۹)، در پژوهشی با عنوان بدرفتاری­های هیجانی دوران کودکی و پریشانی روانی بعدی در دانشجویان: نقش واسط­ای طرحواره­های ناسازگار، نشان دادند سبک والدینی بر شکل­ گیری طرحواره­ها و طرحواره­ها در آسیب­شناسی روانی روابط میان فردی آتی افراد اثر دارد.

ییلماز و همکاران (۲۰۱۱)، در پژوهشی به بررسی مهارت‌های ارتباطی دانشجویان با توجه به طرحواره­های ناسازگار اولیه پرداختند. آن­ها با مطالعه ۲۱۰ دانشجو دریافتند، آثار طرحواره­های ناسازگار اولیه و جنسیت دانشجویان، باهم درسطح مهارت‌های ارتباطی آنان معنادار نیست؛ اما عامل جنسیت به تنهایی اثر معناداری برسطح مهارت ­ها داشت؛ به­گونه ­ای مهارت­ های ارتباطی دانشجویان دختر بالاتر از پسران بود. آن­ها این نتیجه ­گیری را مطرح کردند که جنسیت عامل مهمی در سطح مهارت­ های ارتباطی افراد است. برودی و کارسون، (۲۰۱۲) در پژوهشی با عنوان رابطه خودآسیبی با مکانیسم­های دفاعی رشدنایافته نه با مصرف مواد در نوجوانان اسکاتلندی، بین مکانیسم­های رشدنایافته با رفتارهای خودآسیبی ارتباط معناداری یافته­اند. آن­ها دریافتند که خود زنی افراد، مرتبط با مکانیسم دفاعی ناپخته است نه با مصرف مواد یا استفاده اخیر از الکل و باید تحقیقات و توجه بالینی بیشتری به مکانیسم­های دفاعی ناپخته افراد خود زن در متوقف کردن آن ها از این رفتار داده شود. بوند و پری^[۱۰۸] (۲۰۰۴) در پژوهشی با عنوان تغییرات بلند مدت سبک­های دفاعی با درمان روانکاوی در بیماران افسرده و اضطرابی و اختلالات شخصیتی ‌به این نتیجه رسیدند که دفاع­ها نقش مهمی در سلامت روانی ایفاء ‌می‌کنند. بررسی های متعدد نیز از این فرض حمایت کرده­ اند که سلامت جسمی و روانی افراد به طور معناداری با مکانیسم­های دفاعی آن ها در ارتباط است.

در تحقیقی که توسط پلیتری (۲۰۰۲) انجام شد، رابطه بین هوش هیجانی و مکانیسم­های دفاعی مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که هوش هیجانی با سازوکارهای دفاعی و در نتیجه با سازگاری روان­شناختی، رابطه مثبت معنی­دار دارد. همچنین افرادی که از سازوکارهای دفاعی مناسب استفاده ‌می‌کنند، هوش هیجانی بالایی داشته و نیز در بین مؤلفه­ های هوش هیجانی، بهره ­وری هیجانی بیشترین همبستگی را با سازوکارهای دفاعی دارد. نکته جالب توجه، پژوهشی است که توسط ون و همکاران (۲۰۰۹) انجام شده، در این پژوهش ارزش پیش ­بینی­کنندگی سبک دفاعی بر پیامد روان­درمانی افسردگی بررسی شده و نشان داده شد که بیماران بهبود یافته از افسردگی از کارکرد دفاعی کلی رشدیافته­تری برخوردارند. این یافته بر اهمیت تغییر و تحول سازوکارهای بنیادی چون سبک­های دفاعی در نتیجه درمان تأکید دارد. این یافته همخوان با دیدگاه رایج ‌در مورد همبستگی میزان رشدیافتگی مکانیسم­های دفاعی و آسیب­شناسی روانی است. بخشی پور و همکاران (۲۰۰۳) در مطالعه خود با عنوان حمایت اجتماعی با سلامت روان دانشجویان نشان دادند که رضایت از زندگی و حمایت اجتماعی به شکل معناداری سلامت روانی را پیش ­بینی ‌می‌کنند. جاج و همکاران، (۱۹۹۷) در پژوهشی با عنوان علل جهت مند رضایت شغلی: یک رویکرد ارزیابی هسته­ای، خبر از وجود رابطه بین سن با رضایت از زندگی می­ دهند.

تنن بام و همکاران، (۲۰۰۷) در مطالعه­ ای با عنوان چه چیزی ادراک زنان سالخورده را از سلامت مرتبط با کیفیت زندگی تحریک می­ کند؟ نشان دادند تفکرات غیرمنطقی نظیر نیاز به تأیید دیگران، انتظار بالا از خود، دلواپسی و اضطراب، اجتناب از مشکلات و درماندگی برای تغییر با عزت نفس پایین و نارضایتی از زندگی رابطه دارد. اوستین^[۱۰۹] و همکاران، (۲۰۰۵) در پژوهشی با عنوان رابطه شخصیت، بهزیستی و سلامت با ویژگی هوش هیجانی نشان می­ دهند که هوش هیجانی با میزان رضایت از زندگی، گستره شبکه اجتماعی و کیفیت آن رابطه مثبت و با پریشانی روان­شناختی رابطه منفی دارد. نتایج پژوهش استرسلی و همکاران، (۲۰۰۰) با عنوان خوش­بینی شاخص سلامت روانی: با بهره گرفتن از ارزیابی روانی هوشمندانه نشان می­دهد که خوش­بینی به طور منفی با افسردگی و به طور مثبت با رضایت از زندگی، سلامت جسمانی و روانی و وقوع کمتر اختلالات روانی و عزت نفس بالا رابطه دارد. هامارت و همکاران (۲۰۰۱) در پژوهشی با عنوان پیش ­بینی­کننده های رضایت از زندگی در جوانان و بزرگسالان نشان دادند که خوش­بینی از عوامل مؤثر بر افزایش سطح سلامت روان و در نتیجه رضایت از زندگی است.

فروالد^[۱۱۰] و همکاران (۲۰۰۱) در پژوهشی با عنوان رابطه بین کاهش اضطراب و کیفیت زندگی نشان دادند که کاهش مشکلات هیجانی از جمله اضطراب نقش مهمی در افزایش سطح رضایت از زندگی دارد. مالتبی و همکاران، (۲۰۰۴) در پژوهشی با عنوان شخصیت و مقابله: زمینه­ای برای بررسی عبادت و سلامت روان دریافتند افرادی که رضایت از زندگی بالاتری دارند از سبک­های مقابله­ای مؤثرتر و مناسب­تر استفاده ‌می‌کنند، عواطف و احساسات مثبت عمیق­تری را تجربه ‌می‌کنند و از سلامت عمومی بالاتری برخوردارند. عدم رضایت از زندگی با وضعیت سلامتی ضعیف­تر، علائم افسردگی، مشکلات شخصیتی، رفتارهای نامناسب بهداشتی و وضعیت ضعیف اجتماعی همبسته است. آدلر و فاگلی، (۲۰۰۵) در مطالعه­ ای با عنوان تفاوت­های فردی در یافتن ارزش و معنا به عنوان پیش­بین منحصر به فرد بهزیستی نشان دادند که رضایت از زندگی از میزان خودآگاهی به خوش­بینی و معنویت­گرایی فرد متأثر است، به عبارت دیگر هر چه افراد خودآگاهتر و خوشبین­تر و از معنویت­گرایی بالاتری برخوردار باشند، به همان میزان از رضایت بالاتری برخوردارند. لی و همکاران (۲۰۰۴) در مطالعه پیش ­بینی رضایت از زندگی در پرستاران کره­ای به بررسی سطح رضایت کاری و فرسودگی شغلی و رضایت از زندگی در میان پرستاران پرداخت و مشخص گردید بین رضایت از زندگی و رضایت کاری رابطه مثبت و بین رضایت از زندگی و فرسودگی شغلی رابطه منفی وجود دارد.

فصل سوم

روش اجرای پژوهش

۳-۱- پیش درآمد

مبانی نظری ارائه شده در فصل دوم اهمیت این پژوهش را مشخص می­ کند. در این فصل روش­شناسی پژوهش بررسی می­ شود. روش و چگونگی انجام پژوهش که در بردارنده موضوعاتی مانند: جامعه آماری، نمونه آماری، حجم نمونه و نحوه­ گزینش آن­ها، روش انجام کار پژوهش و ابزارهای جمع‌ آوری اطلاعات بوده و در پایان نیز روش آماری مورد استفاده در تحقیق تشریح می­گردد.

۳-۲- روش پژوهش